एकापेक्षा एक

विनोदची होणारी बायको कविता, चाचरत तिच्या होणाऱ्या सासूला, म्हणाली, "आई, तुम्ही लग्नासाठी घेतलेली पैठणी आहे ना अगदी तशीच एका महिन्यापूर्वी माझ्या आईनेही आणलीय. आता लग्नात दोघींनी तिच घालणं बरं दिसत नाही. म्हणून मग ...", कविता थोडी थांबली पण शेवटी हिम्मत करून म्हणालीच, "... तुम्ही तुमची साडी बदलून घ्याल का? प्लीज?"

कविताची सासू त्यावर अकडूपणे कविताला म्हणाली, "नाही बाई. बदलायला मला नाही जमणार. आधीच ती इथे मी आमच्याकडच्यांना दाखवलीय. माझ्या सोशल सर्कल मधल्या मैत्रिणींना, विनोदच्या आत्यांना, माझ्या बहिणींना, सर्वांनाच. त्यामुळे मी तर तीच घालणार आहे. तू तुझ्या आईला का नाही बदलायला सांगत? "

ह्यावर रागावलेली कविता गप्पपणे घरी परतली.
"काय झालं?", तिच्या आईने विचारलं.
"सासूबाईंनी साडी बदलायला नकार दिला."
"मग ह्यात तुला रागावयाला काय झालं?", तिच्या आईने शांतपणे विचारलं.
"अगं पण तू किती आशेने ती साडी माझ्या लग्नाच्या मुहूर्तासाठी घेतलेलीस. बाबा आणि माझ्या सोबत एक महिना मुंबईतले सगळे मार्केट्स धुंडाळल्यावर तुला सापडली होती ती साडी. किती स्पेशल होती ती तुझ्यासाठी...", कविताच्या डोळ्यांत अश्रू उभे राहिले.
"अगं जाऊदे ना. मी वेगळी घालेन लग्नात.", आई शांतपणे म्हणाल, "तू रडू सोड पाहू आधी."
"पण आता ह्या धांदलीत तू ती बदलणार कशी आणि कधी?", कविताने डोळे पुसत आईला विचारलं.
ह्यावर कविताची आई तिला चेहेऱ्यावर कसलाच न भाव आणत म्हणाली, "तुला कुणी सांगितलं मी ती बदलणार आहे म्हणून?"
"म्हणजे?", कविता प्रश्नांकित झाली, "पण एका महिन्यात बदलली नाहीस तर रिफण्ड मिळणार नाही."
"त्या साडीचा रिफण्ड हवाय तरी कुणाला.", कविताच्या आईने तिच्याकडे मिश्किलीत पाहिलं, "लग्नाच्या आदल्या दिवशी साखरपुड्यात आपल्या कामवाली बाईला नेसायला देणारेय मी ती."

****************

लठ्ठ ढोल श्रीम. काकडे, सुकड्या श्री. काकडेंसोबत ऑप्टीशियनकडे गेल्या.
"श्शी बाई!", श्रीम. काकडे दिलेल्या चश्म्यातून ट्रायल आरशात बघत म्हणाल्या, "ह्या चश्म्यातून मी किती जाडी, अवजड दिसतेय. असं वाटतंय आरश्यात मावतच नाहीये. मला वाटतं चश्मा फॉल्टी असावा.
ह्यावर श्री. काकडेंनी चेहेऱ्यावर काहीही भाव न देता शांतपणे ऑप्टीशियनला विचारलं, "कस्टमर सॅटिस्फॅक्शन कॅटलॉग कुठे आहे?"

****************

एकदा गणिताचे सर बंड्याला दहा ने गुणाकार शिकवत होते. त्यांनी एका गणितात तेरा दशांश दोन पाच ला दहा ने गुणले आणि उत्तरादाखल दशांशाचं टिंब खोडलं आणि बंड्याला विचारलं, "बंड्या सांग? दशांश चिन्ह कुठे गेलं आता? शोध बघू... "
बंड्या त्यांच्या हातकडे बघत म्हणाला, "डस्टरवर तर एवढी धूळ आहे.... कसं शोधणार त्यात मी?"

****************

एकदा मानसशास्त्राचे प्रोफेसर प्रोफ. विचारे, आचार्य अत्रेंच्या वर्गात शिकवायला आले. आचार्य तेव्हा पंधरा वर्षांचे असतील.
प्रोफ. विचारे: ह्या वर्गांत ज्याच्या मनात "मी मूर्ख आहे" हा न्यूनगंड आहे त्यांने कृपया न लाजता उभं रहावं.
पाच मिनिटं कुणीच उभं राहत नसल्याचं पाहून आचार्य अत्रेच उभे राहिले.
प्रोफ. विचारे: वाह! म्हणजे आपल्या मानसिक निर्बलतेला निर्भयपणे सामोरं जाणारा एकमेव विद्यार्थी ह्या वर्गात निघाला तर...
त्यांना मध्येच थांबवत कुमारवयीन आचर्य अत्रे म्हणाले: सर तुमची काहीतरी गफलत होतेय. तुम्हाला एकट्याला उभं असलेलं बघून मला रहावलं नाही म्हणून मी उभा राहिलो.

****************
एकदा गणिताच्या सरांनी बंड्याला प्रश्न केला, "बंड्या, सांग पाहू एका तारेवर पाच पक्षी बसले. मी एकाला दगड मारला तर किती उरतील?"
बंड्या म्हणाला, "एकही नाही."
सर दिमाखात म्हणाले, "हा तास गणिताचा आहे म्हणून बुद्धीसापेक्ष उत्तर सांगतोय. उत्तर आहे चार. पण जाउदे. पण मला तुझी विचार करायची पदधत आवडली."
ह्यावर बंड्याने गणिताच्या सरांना प्रश्न केला, "सर आता मी एक प्रश्न विचारतो. एका भाजी मंडईत तीन बायका आपल्या नवऱ्यांसहित भाज्या विकत घेतायत. एक तावातावाने भाजीवाल्याशी भांडतेय. दुसरी उदासपणे भाजी विकते घेतेय तर तिसरी लाजत अंग चोरत भय्याच्या दिलेल्या भाज्या पिशवित टाकताना ऒठ चावत नवऱ्याकडे बघत हसतेय. तर ह्या तिघींपैकी नवविवाहित कोण?"
सर थोडे ओशाळले पण उत्तरादाखल म्हणालेच, "जी लाजतेय ती."
बंड्या म्हणाला, "हा तास गणिताचा आहे म्हणून बुद्धीसापेक्ष उत्तर सांगतोय. उत्तर आहे जिच्या हातात हिरव्या बांगड्या, गळ्यात मंगळ्सूत्र आणी हातात मेंदी आहे ती. पण जाउद्या. मला तुमची विचार करायची पदधत आवडली."

****************